Uniwersytet Oksfordzki.

University of Oxford.

Oxford University to najstarszy anglojęzyczny uniwersytet na świecie. Znajduje się w Oksfordzie w środkowej Anglii. Jest to jedna z najbardziej renomowanych uczelni Wielkiej Brytanii, wysoko ceniona w Europie oraz na świecie. Oxford University składa się z wydziałów, które prowadzą wykłady, ćwiczenia i przeprowadzają egzaminy oraz z 39 niezależnych od siebie kolegiów i 7 Permanent Private Halls, czyli jednostek na niepełnych prawach kolegium, które skupiają studentów i profesorów, spełniają rolę akademików i zajmują się dodatkowym kształceniem studentów w systemie tutorialnym. Ale nie zawsze tak było… Obecny system kolegialny uniwersytet przejął od średniowiecznego Uniwersytetu Paryskiego. Najstarsze kolegium w Oksfordzie to University College, funkcjonujący od 1247. Kolegia dzielą się na undergraduate colleges (większość kolegiów), na których odbywa się kształcenie na poziomie licencjatu, magisterium i przeprowadza przewody doktorskie, oraz postgraduate colleges (niektóre kolegia, np. Nuffield), na których odbywa się kształcenie tylko na poziomie magisterium i doktoratu. Wyjątkiem jest All Souls College, który jest przeznaczony tylko dla fellows, czyli profesorów uniwersytetu. Przynależność do tego kolegium jest uznawana za najbardziej prestiżowe wyróżnienie w brytyjskim świecie akademickim.
Rok szkolny w Oksfordzie podzielony jest na trzy trymestry:
Michaelmas - październik-grudzień
Hilary - styczeń-marzec
Trinity - kwiecień-czerwiec

Jednak w średniowieczu system nauczania wyglądał nieco inaczej…
Dokładna data założenia uniwersytetu nie jest znana. Istnieją dane wskazujące na to, że wykładano tu już w roku 1096. Od 1167, w którym król Henryk II zakazał Anglikom studiować na Uniwersytecie Paryskim, Uniwersytet Oksfordzki zaczął gwałtownie się rozwijać i zyskiwać na znaczeniu. W tym czasie założone pierwsze Halls of Residence (w pewnym stopniu odpowiadające konwiktom), które później stały się kolegiami. Akademicy nie żyli w przyjaźni z mieszkańcami Oksfordu, co w czasach średniowiecznych było ogólnym standardem w stosunkach uniwersytet–miasto. Mieszkańcy miasta szukając pomocy w zażegnaniu konfliktu z akademikami zwrócili się do legata papieskiego, Nicholasa de Romanis, który w roku 1214 usiłował rozwiązać problem, nadając uniwersytetowi kartę praw i ustanawiając urząd kanclerza. Choć poprawiło to sytuację uniwersytetu, niesnaski bynajmniej się nie zakończyły.
W XIII-XIV wieku środowisko naukowe Oksfordu odegrało ważną rolę w rozwoju nauk matematyczno-przyrodniczych. Działali tu m.in. Robert Grosseteste, Roger Bacon i inni przedstawiciele tzw. szkoły oksfordzkiej.
Życie studenckie nie zawsze było sielskie, nie zawsze też wypełniała je nauka...
W roku 1355, w dniu św. Scholastyki, czyli 10 lutego, w lokalnej tawernie kłótnia pomiędzy miejscowymi a dwoma studentami przerodziła się w bijatykę a potem dwudniowe zamieszki, w wyniku których zabitych zostało 63 akademików i około 30 miejscowych. Po tym wydarzeniu, król Edward III potwierdził prymat Uniwersytetu nad miastem, nadając mu dodatkowe przywileje i nakazując burmistrzowi oraz radzie miejskiej co roku w dniu św. Scholastyki przechodzić ulicami miasta z odkrytymi głowami i płacić Uniwersytetowi grzywnę: jednego pensa za każdego zabitego akademika. Trwało to aż do roku 1825. Również od XIV wieku dwóch posłów reprezentuje Uniwersytet w Izbie Gmin. Tradycje średniowieczne wbrew pozorom przetrwały próbę czasu i do dziś w uczelniach są respektowane żakowskie prawa i obowiązki.
W czasie reformacji na Oksfordzie działali Jan Hus i John Wyclif, a mimo to tymczasowo zawieszono działalność uniwersytetu. W 1571 został on szczęśliwie reaktywowany przez parlament za zgodą Elżbiety I. Po rewolucji angielskiej i wojnie domowej wraz z powstaniem Royal Society, uniwersytet w Oksfordzie zyskał dobre warunki rozwoju...
W XIX wieku w teologii anglikańskiej dużą role odegrał tzw. ruch oksfordzki dążący do odnowienia Kościoła anglikańskiego na zasadach wczesnochrześcijańskich i dający początek katolicyzującemu anglikanizmowi.
Pod względem strukturalnym Oksford pozostał uniwersytetem kolegialnym, zgodnie z koncepcją średniowiecznych założycieli. W XIX w. przeszedł reorganizację na wzór uniwersytetów niemieckich.

Nie darmo już w początkach XIII stulecia Oksford nazywano młodsza siostra Paryza.

Do rozwoju oksfordzkiej uczelni przyczynił się niemal spór króla angielskiego Henryka II z Francją. Henryka posadzono o spowodowanie śmierci swego kanclerza, Tomasza Becketa, co popsuło jego stosunki z Francją. W rezultacie bardzo liczni studenci angielscy uczacy się w Paryżu zostali wtedy odwołani do ojczyzny i powiększyli kadrę uczniów Oksfordu.

Migracje studentów z Paryża w początkach XIII stulecia przyczyniły się do wzrostu popularności uczelni oksfordzkiej wśród Anglików, Niemców, Szkotów, a nawet Węgrów i Czechów.

Uniwersytety w Paryżu, Bolonii, Oksfordzie, Salerno,Montpellier były najstarsze.

Rozwinęły się żywiołowo i dopiero potem dostawały przywileje i dyplomy konfirmacyjne papiezy, królów, cesarzy. Nazywano je uniwersytetami ex consuetudine ( powstawały w drodze zwyczaju) w odróżnieniu od uniwersytetów ex fundatione ( z fundacji) założonych jednorazowym aktem.